Vanuit haar eigen woonkamer in Amsterdam Zuidoost belt, mailt en zoomt Maureen Hubbard met schooldirecteuren, hulpverleners en ambtenaren. Als een van de oprichters van Stichting Carabic beschrijft ze zichzelf als ‘activist’ en ‘verbinder’. De stichting krijgt veel voor elkaar.
De coronamaatregelen legden in stadsdeel Amsterdam Zuidoost de vinger op de meest zere plekken, merkten Maureen en sparringpartner/vriendin Leila meteen tijdens de eerste lockdown. “We hadden vaker huilende ouders aan de telefoon, maar nu wel extreem. We hoorden verhalen over depressies, suïcidale gedachten, huiselijk geweld. En mensen zonder laptops en zonder wifi die thuisonderwijs moesten geven zonder de taal machtig te zijn. Dat gaat natuurlijk helemaal niet. We regelden onder andere laptops en begonnen ook een voedselbank.”
Die daadkracht typeert Stichting Carabic, opgericht door Maureen en Leila Azzam. De een met Caribische roots, de ander met een Arabische achtergrond, vandaar de naam. Maar belangrijker dan hun culturele overeenkomsten met het gros van de bevolking in hun stadsdeel is hun werkwijze voor met name alleenstaande moeders die er veel zijn en het standaard moeilijker hebben. “Doordat we al jaren heel zichtbaar zijn in de wijk, vertrouwt iedereen ons. We hebben in al die jaren een heel groot netwerk opgezet. We begonnen in 2011 nadat ikzelf tegen problemen aanliep op de basisschool van m’n oudste. Ik heb een diploma sociaaljuridische dienstverlening en kom uit de financiële wereld, maar ben altijd een actieve moeder geweest die in de medezeggenschapsraad zat. Zo ben ik er ingerold.”
“Nu is het belangrijkste wat Leila en ik doen: bemiddelen tussen schooldirectie en ouders. Een voorbeeld: er was een school waar uit een enquête onder leerlingen bleek dat ze zich niet veilig en niet gezien voelden. Dus zijn we met de directeur, ouders én kinderen gaan praten. Schooldirecteuren voelen zich bij dit soort gesprekken vaak wel even aangevallen, maar we proberen ze gerust te stellen. We komen niet om ruzie te stoken, maar juist te bemiddelen. Het resultaat is wel dat er concrete acties zijn ondernomen om een veiliger klimaat te creëren.”
Betrokkenheid
Ze hebben er verder voor gezorgd dat er standaard bij elk rapport de resultaten van het leerlingvolgsysteem bij zitten, dat moet voorkomen dat ouders pas in groep zeven te horen krijgen hoe het nu écht met hun kind gaat. “Want kinderen in Zuidoost scoorden hiervoor bijna nooit havo of vwo-advies,nu veel meer. Verder zeggen we ouders continue dat ze zelf ook actiever op school moeten zijn. Er zijn in ons stadsdeel nog steeds scholen zonder medezeggenschapsraad. Het is begrijpelijk dat een schoolgebouw een enorm hoge drempel kan hebben, daarom zeggen we ook tegen directeuren dat ze bijvoorbeeld koffieochtenden voor ouders moeten organiseren. Dat werkte goed, maar door corona lag dat allemaal stil en nu het weer mondjesmaat gebeurt, is de opkomst veel lager. Het zou goed kunnen dat er in de tussentijd problemen bij zijn gekomen waardoor de kwaliteit van het onderwijs van je kinderen en betrokkenheid ondersneeuwen.” Diezelfde hoge drempel ervaren veel kwetsbare ouders bij de grotere zorg- en welzijnsorganisaties. Maar ook daar fungeert de stichting als tussenpersoon. “In al die jaren hebben we natuurlijk een groot netwerk opgebouwd en wij komen echt achter de voordeur bij die ouders. Wij nemen mensen bij de hand en gaan soms zelfs fysiek mee. Door die warme overdracht accepteren ze dan wel hulp.”
Vruchten plukken
Twee jaar geleden begon Stichting Carabic ook een voedselbank, speciaal voor werkende ongedocumenteerden. Mensen die Maureen omschrijft als degenen die Nederland opbouwen en draaiende houden. “Zo hebben we deze groep echt op de kaart gezet.” De tijd van oogsten en vruchten plukken lijkt aangebroken voor de stichting. Er komt meer erkenning en ze worden steeds meer serieus genomen. “Grote hulp- en welzijnsorganisaties met hun monopolieposities die vanzelfsprekend elk jaar subsidies krijgen zonder dat ze bewijsbare kwaliteit leveren keken neer op ons als kleine organisatie. Dat deed weleens pijn. Maar we lieten het er natuurlijk niet bij zitten, omdat we weten welke kwaliteit we bieden. Dat is een tip aan iedereen: blijf in jezelf geloven, vergroot je zichtbaarheid ook op sociale media, laat van je horen bij gemeenteraadsvergaderingen, blijf mails sturen met je ideeën en plannen en eis je plek op. Klagen heeft alleen zin bij de juiste persoon.”
De toekomst
In juni van dit jaar opende De Community Center Mijehof van Stichting Carabic in Holendrecht, in een voormalige kinderopvang. “Het is een groot pand waar we een deel van hebben gekregen, voor de wijk. Nu hebben we eindelijk een eigen plek. Hiervoor deden we alles vanuit onze eigen huiskamer”, vertelt Maureen Hubbard, een van de initiatiefnemers van de stichting. “Er zit een hele nieuwe keuken in, een loungeroom, een kantoorruimte, plekken met bureaus, een theaterruimte met een balletvloer, spiegelmuur en een podium. Het stadsdeel, Masterplan, VSB fonds en Oranje Fonds hebben ons gesubsidieerd, ze kenden ons al van de Buurtcamping die we elk jaar organiseren en van de voedselbank waar ze ons een keer noodhulp voor hebben gegeven. Een van de bijzondere dingen van het centrum, is dat er straks senioren hun kennis en expertise gaan overdagen aan de jongeren, bijvoorbeeld door pianoles te gaan geven en de jongeren kunnen wat terug doen voor de senioren.”
www.stichtingcarabic.nl
Dit artikel verscheen in Werkplaats 32.
