“Ik hoop dat mensen mij nog steeds als Teun zien als ik ‘oud’ ben”
Als je je dagelijks bezighoudt met ouder worden, omdat het je vakgebied is of je werk, hoe kijk je dan zelf naar dit proces en de toekomst? Vier visies over hoe je goed ouder kunt worden in je eigen omgeving en wat er moet gebeuren om dat voor elkaar te krijgen.
Teun Toebes is vierdejaarsstudent hbo-verpleegkunde (hbo-v) en werkt als verzorgende in een verpleeghuis. Voor zijn YouTube-kanaal sTeun en toeverlaat maakt hij video’s waarmee hij op een positieve manier aandacht vraagt voor de (ouderen)zorg en mensen met dementie in het bijzonder.
“Het was nooit echt mijn plan om iets in de ouderenzorg te gaan doen, of met ouderen te werken. Ik wilde eigenlijk op de ambulance mee. Dus toen ik hbo-v ging studeren, was dat mijn doel. Maar in het eerste jaar van mijn opleiding moest ik stage lopen in een verpleeghuis op een afdeling met mensen met zware dementie. Daar zag ik enorm tegenop. Ik was nog nooit in contact gekomen met mensen met dementie en mijn beeld was puur gebaseerd op wat ik had gezien in de media. En dat was niet heel positief. Op mijn eerste dag in het verpleeghuis ontmoette ik John. Hij was vroeger opzichter in de bouw en kon daar nog mooi over vertellen. Op een gegeven moment nam ik hem mee in mijn auto om een rondje te rijden en toen dacht ik; ik ga met hem naar het fastfoodrestaurant waar hij ook altijd met zijn collega’s heen ging op vrijdagmiddag. Vanaf dat moment waren we dikke maatjes. Door John ontstond mijn interesse om erachter te komen wat iemands passie is.Want ook al woon je in een verpleeghuis, je hebt een heel leven achter je én ook nog een leven voor je. Juist op dat laatste moeten we focussen, omdat het voor iemand met dementie belangrijk is dat je in de beleving van het moment blijft. Ik ging met John vaak naar dat restaurant en dan aten en dronken we hetzelfde als hij vroeger deed. En toen realiseerde ik me hoeveel je kunt betekenen voor een ander mens door simpelweg geïnteresseerd te zijn. Dat wilde ik heel graag aan mijn medestudenten en andere jongeren laten zien.
De opleiding voor hbo-verpleegkunde is namelijk voor een groot deel gefocust op de zorgvraag. Maar dat was helemaal niet wat ik in mijn stage nou zo leuk en bijzonder vond. Ik leerde juist heel veel van het persoonlijke contact. Daarom ben ik drie jaar geleden video’s gaan maken hierover en dat sloeg enorm aan. In mijn hele opleiding heb ik zelf helaas één dagdeel les gehad over dementie. Ik leerde niks over hoe je mensen met dementie moet benaderen, het ging alleen over de symptomen. Het mooie is dat er nu vanuit alle hbo-v opleidingen interesse is in de manier waarop ik laat zien hoe het ook kan. Mijn video’s worden zelfs gebruikt op veel hogescholen en dat is echt supertof.Als ik straks zelf tachtig mag worden, dan hoop ik dat mij geen mogelijkheden worden ontnomen omdat ik ‘oud’ ben. Ik ben niet bang om dementie te krijgen. Ik ben ook niet bang om in een verpleeghuis te wonen. Mijn oudtante Greet had dementie en heeft dankzij haar verblijf in het verpleeghuis nog een fantastische anderhalf jaar gehad. Ze schaamde zich voor haar dementie en was daardoor in een sociaal isolement geraakt. In het verpleeghuis bloeide ze op door alle aandacht. Ik hoop ook dat mensen altijd op zoek blijven gaan naar mijn passie. Dat mensen met mij om blijven gaan zoals ze nu ook met mij omgaan. Het zou mooi zijn als het verpleeghuis van de toekomst er huiselijker uitziet en een plek heeft in de wijk, zodat mensen betrokken blijven bij de maatschappij. Wat ik nu heel triest vind, is dat de subsidie niet altijd toereikend is. Dat betekent dat niet iedereen mee kan doen met zinvolle dagbesteding of activiteiten. Ik hoop dat als ik oud ben, dat activiteiten voor iedereen toegankelijk zijn, ook voor mensen met een kleine portemonnee. En dat ik mijn accordeon mag meenemen!”Deze reeks interviews verscheen in Werkplaats 29.
