“Voor sommige dingen moet je gewoon tijd maken”
Handtekeningen verzamelen voor de Oekraïense LGBTI activiste Vitalina Koval of een Syrische vluchteling op Pinkpop en Lowlands. Een kolfje naar de hand van Karen van der Ploeg (25) uit Amsterdam, vrijwilligerscoordinator bij Amnesty.
“Ik vond het fijn om eens niet met mijn hoofd bezig te zijn, maar praktisch. En me tegelijkertijd voor mensenrechten in te zetten”, vat Karen haar keuze voor een stage bij Amnesty International drie jaar geleden samen. Een organisatie op haar lijf geschreven, want tegen oneerlijkheid kan ze niet en gelijkwaardigheid staat bij haar met stip op één. Daarnaast sluit het ook nog eens perfect aan bij haar studie internationale betrekkingen en haar afstudeerscriptie over vrouwenrechten in Saoedi-Arabië. “Ik maak mensen er graag bewust van dat we het in Nederland best goed hebben.” Een beetje zendingsdrang is haar dan ook niet vreemd. “Ik dacht vroeger van niet, maar ik realiseer me nu dat ik best in een bubbel zit. Veel vrienden zijn maatschappelijk bewust en betrokken.”
Sinds september werkt ze als trainee bij de griffie van provincie Flevoland waar ze zich onder andere bezighoudt met jongeren betrekken bij politiek. “Ik
ga er nu achter komen of mijn vrijwilligerswerk te combineren is met een 40-urige werkweek, want dat is nieuw voor me. Wat wel al scheelt, is dat ik het coördineren nu met iemand samen doe. Dan ben je voor de helft verantwoordelijk en dat is fijn.” Karen houdt zich nu bijvoorbeeld minder bezig met de werving en selectie van vrijwilligers die meegaan naar de festivals. “Een draaiboekje of een schema maken in mijn vrije tijd, dat is prima te doen. En dat het vrijwilligerswerk in een piek is, scheelt ook. Ik neem gewoon wat vrije dagen op rond de festivalweekenden.”
Een ander voordeel is dat ze al vaker met dit bijltje heeft gehakt. “De eerste keer was ik bloednerveus en moest ik na het festival lang bijkomen. Dat zal nu niet nodig zijn.” Het enige nadeel is dat ze de privileges van haar vrijwilligerswerk op andere festivals moet missen, zoals het backstage kunnen, op een rustigere camping staan en een schone douche hebben.
Toch loopt Karen er regelmatig tegenaan dat vrije tijd schaars is. Daarom heeft ze haar bestuursfunctie van de volleybalvereniging neergelegd. Dat opgeven was best een dilemma, want het hoort er volgens haar wel echt bij als je bij een sportvereniging zit. “Die draait op vrijwilligers, maar het wordt steeds lastiger om die te vinden. Ik denk dat het bij vrijwilligerswerk scheelt als het kleine, overzichtelijke taken zijn. Voor steeds meer mensen wordt het moeilijk om zich voor een langere tijd aan een verantwoordelijke taak te verbinden. Aan de andere kant: voor sommige dingen moet je ook gewoon tijd maken. Als ik ergens iets van kan leren, snijdt het mes aan twee kanten. Dat vind ik bij alles wat ik doe belangrijk: ik ben heel leergierig.” Soms speelt ze wel eens met de gedachte om meer vrijwilligerswerk te gaan doen. “Maar als ik nu al een dag minder ga werken, wat zegt dat dan over mij tegenover mijn werkgever?” Eigenlijk vindt ze dat het nu de fase is om in haar carrière te investeren en misschien heeft ze al wat teveel hobby’s. “Ik ben soms wel druk, ja.”
Amnesty International
Amnesty International Nederland staat elk jaar op verschillende festivals, van Lowlands tot de Zwarte Cross. Er is dan altijd een groep vrijwilligers aanwezig die actie voert voor mensenrechten uit naam van Amnesty. Ze halen handtekeningen op en vertellen over het werk van Amnesty. Deze vrijwilligers zijn meestal tussen de zeventien en vijfendertig en ze hebben één of meerdere coördinatoren die voorafgaand aan de festivals voorbereidend werk doen, zoals Karen. Ze selecteren onder meer de vrijwilligers uit de aanmeldingen en maken een rooster voor tijdens het festival.
