Wat doet een buurtverbinder eigenlijk meer dan zichtbaar maken wat er allemaal al is en mensen en organisaties met elkaar in contact brengen? Tom Lassing uit Best en Monique Lamers uit Boxmeer, zelf buurtverbinders, maken een karakterschets en vertellen hoe zij het invullen.
Tom Lassing uit Best
“Het is veel leuker om ergens te wonen waar iets te doen is. En als mensen er voor elkaar zijn en het gezellig willen maken. We zitten steeds meer op internet, hebben de luxe van een heerlijke bank en tv en gaan op verre vakanties. Maar daardoor is de samenleving veranderd en is het soms moeilijker elkaar te vinden. Buurtverbinders versterken de lokale gemeenschap. Zo krijgen nieuwe initiatieven meer de kans zich te ontplooien en komt er een beter verenigingsleven. Een buurtverbinder maakt zichtbaar wat er allemaal al is, maar voert niet zelf projecten uit. Soms is dat wel moeilijk en loop je tegen een spanningsveld aan. Mensen vragen wel eens ‘kunnen jullie dat voor mij doen?’ Maar dat is niet de bedoeling. Het is belangrijk dat je als buurtverbinder kunt doorvragen en kunt doorzien wat iemands achterliggende vraag is.
Ik denk dat iedereen een buurtverbinder kan zijn, als je je maar kunt verplaatsen in iemand anders, je goed kunt luisteren en je uit je cocon durft te stappen. Wel is het belangrijk dat je een teamplayer bent. Je werkt altijd in een team en in het ideale geval bestaat een team buurtverbinders uit allemaal verschillende types. Iemand die goed is in eerste contacten leggen, iemand die goed is in presenteren, iemand die op een markt flyers durft uit te delen en mensen durft aan te spreken op straat. Alle kwaliteiten moeten vertegenwoordigd zijn. Tot slot: je moet weten wat er speelt in de buurt. En daarvoor hoef je niet ergens al heel lang te wonen. Het is wel handig als mensen weten wie je bent. Zelf woon ik nog niet zo lang in mijn buurtje, maar ik val wel een beetje op: ik loop op klompen en ben kaal. Dus mensen herkennen me. Dat kán handig zijn als buurtverbinder.”
Monique Lamers uit Boxmeer
“Soms denk ik wel eens: had ik zelf maar een buurtverbinder gekend in de tijd dat mijn kinderen klein waren. Wij kwamen er pas na lang zoeken achter dat ze autisme hebben, maar mijn moederinstinct wist altijd al wel dat er iets met ze aan de hand was. Het kostte veel doorzettingsvermogen om alle puzzelstukjes op hun plek te krijgen. Dat heeft me heel veel energie gekost. Maar het heeft me ook gevormd tot wie ik nu ben. Door mijn kinderen heb ik geleerd dat je nooit moet opgeven en moet blijven zoeken en vragen. Mijn nieuwsgierigheid is mijn grootste drijfveer: wat is er waar te doen en hoe kun je mensen wijzen waar ze met bepaalde vragen terecht kunnen. Maar: je moet niet te enthousiast zijn of te veel strijdlust hebben. Dan put je het uit. Dat heb ik met de zorg voor m’n eigen kinderen wel mee meegemaakt. Eigenlijk help je als buurtverbinder mensen op weg, met praktische tips. En dat is al heel waardevol.
Door de begeleiding en trainingen die we als buurtverbinders krijgen kan ik me verder ontwikkelen. Ik ben handig met de computer en ben nu de webbeheerder van ons platform. Ik organiseer de vergaderingen voor ons team, ik ga in gesprek met organisaties in onze gemeente om ze het belang van ons platform uit te leggen en ondersteun ze bij de inschrijving. Ik geniet ervan om te leren en om oplossingen te zoeken op de vragen die de gebruikers van ons platform hebben. Mijn eigen ervaringen in de zoektocht naar de juiste hulp en het juiste luisterende oor zijn mijn drijfveer. Sinds ik dit vrijwilligerswerk doe leer ik echt mezelf nog beter kennen. Ik heb de neiging om dingen naar me toe trekken, maar ik oefen nu in het bewaken van mijn grenzen. Het is moeilijk om van jezelf te zeggen, maar ik merk nu ineens dat ik goed ben in presentaties geven en uitleggen wat voor werk we doen. Ook voor grote groepen. Dat had ik nooit van mezelf gedacht. En ik ben een stuk assertiever geworden, ook in mijn eigen gezin. Ik kom meer voor mezelf op.”Dit artikel verscheen in Werkplaats 26.
